Poten in de klei
Zo één of twee keer per jaar komt er een vacature, voor een vaste betrekking, voorbij waarbij ik het gevoel heb dat deze volledig past op mijn profiel, wat ik aan ervaring heb opgedaan én met voldoende uitdagingen voor de toekomst. Want dat er een uitdaging in moet zitten is voor mij belangrijk. Ik wil mij kunnen blijven ontwikkelen, dat is belangrijker dan status of aanzien. Zo'n functie kan ik niet laten lopen, ondanks de energie die ik in mijn eigen bedrijf heb gestopt. Tot twee maal toe heb ik zo'n functie zien langs komen en tot twee maal toe ben ik in de allerlaatst ronde afgevallen. Super jammer. Het zijn hele intensieve trajecten waarbij ik, zoals ik alles doe, mij zo goed mogelijk voorbereid en alles lees wat los en vast zit om maar zo veel mogelijk kennis op te doen van de branche, de doelgroep, de organisatie. Misschien ben ik wel te gefocust. Lief zijn de woorden daarna thuis: "Mam, ze weten niet wat ze missen door jou te laten gaan". Na zo'n traject heb ik een dagje nodig om te resetten. Om de focus en alle energie die ik in deze nieuwe uitdaging had willen stoppen los te laten. Want voor je aan zo'n traject begint weet je dat de kans dat het lukt kleiner is dan de kans dat jij de baan krijgt. Het feit is dat jouw brief uit vele wordt gekozen en dat je uiteindelijk wordt uitgenodigd voor een gesprek. Iets doe ik goed. Ik heb het nadeel dat ik niet super ad rem ben. Soms is dat ook een voordeel, maar tijdens een sollicitatie gesprek met de zenuwen door mijn lijf zou het een eigenschap zijn die prettig zou zijn om te bezitten. Ik kan mijn emoties goed verbergen, dus als ik zeg dat ik best zenuwachtig ben, dan is daar een verbaasde reactie:"Echt, dat is niet te merken". Goed, afsluiten dus die handel en kop in de wind op naar het volgende. Eerst maar een paar uur de tuin in. Letterlijk de "poten in de klei". Want de werkzaamheden als gevolg van het plaatsen van de beschoeiing gaan gewoon door. De grote hoeveelheden houtsnippers die op het drassige land tussen grasveld en beschoeiing moeten worden gestort, zorgen ervoor dat ik af en toe tot mijn enkels wegzak in de prut.
Daar sta je dan, compleet vast.
Soms op plekken waar je het niet verwacht.
Even helemaal weggezakt in de klei.
Het is voorzichtig aftasten.
Opzoek naar vaste grond.
Het is net leven. Soms sta je even helemaal vast, terwijl je er niet op voorbereid was. Gelukkig ben ik iemand die altijd snel weer de vaste grond onder mijn voeten voelt. Ik kan goed omgaan met zaken die niet lopen zoals ik had verwacht. Ik stort gewoon wat meer houtsnippers, slik een keer en ga verder. Nuchter en met de kop in de wind, er komt een moment dat die wind weer in de rug blaast. Want het is maar een baan en die is belangrijk om mezelf te kunnen ontplooien, maar hé het is mijn gezondheid niet!
Die uurtjes in de tuin, geven mij lang niet de voldoening die ik zoek in het leven, maar zorgen er wel voor dat ik in staat ben om alles weer in het juiste perspectief te zien. Drie maal is scheepsrecht....op naar de volgende keer. De focus gaat nu weer helemaal op mijn eigen bedrijf, op alle kansen die daar liggen. Ook een super mooie uitdaging waarbij ik mezelf kan ontwikkelen en andere kan helpen met mijn kennis en ervaring. Ik sta weer stevig met twee voeten op de grond. Laat maar komen.
